Fikriyat Kitap Fikir Blog Siteniz
Related Articles
Değiştin ifadesini çok sık duyuyorum artık. Şu son zamanlarda yaş almadım, yaşlandım hissediyorum. Çokça ağladım, azca uyudum ve bolca düşündüm. Yazdım, sildim, okudum, bıraktım. Bir döngü içinde uzunca süre çırpındım. Yıprandım. Aradım, bulamadım. Denedim, yanıldım .Dertlendim çözümsüz kaldım. Kaybettim.. Kendimden çokça şey kaybettim. Mutlu olabilmeyi, yaşıyorum diyebilmeyi kaybettim. Herkesin benden beklenti içinde olması bünyeme ağır geldi ve eskisinden de verimsiz oldum.
Kendimi bulmaya çalıştığım ve yolun başında yorulduğum bu dönem hayatımdan rahat 5 yıl götürdü. Kendime kaçış yolu olarak gördüğüm Uzay boşluğu dahi yetersiz. Tüm Uzay boşluğunu içime doldursam yetersiz. İnsanların kelimelerden oluşturduğu küfür okları ruhumu zedelemeden önce ne candan, ne içten, ne mutlu, kızdım oysaki. Nasıl bir kişiliğe sahip olduğunu anlayamadan savunmaya mecbur bırakılmış bir kız… Kendini dinlemeye fırsatı olmadan ‘sen osun’ diye insanları duymaya mecbur bırakılmış kız. Doğduğu an rakipleriyle yarışa sokulan yorgun kız. Ben buyum. Boyumu aşan bir suda çırpınmaya çalışırken insanların sözleriyle betonlar bağlanıyor ayağıma ve boğuluyorum. Onlarca kitap, yüzlerce yazı kendi yol haritamı çizdiremedi. Beni benden başka herkes bildi. Yada bildi zannetti…
Ben müzik eşliğinde dans ettim onlar deli dedi. Müziği duyan yoktu… Ben Uzay’a çıktım onlar hayalperest dedi. Uzay aracımı gören yoktu… Ben çok konuştum onlar geveze dedi. Sessizliğimi hisseden yoktu… Ben yazdım onlar yazar dedi. Kelimesizliğimi anlayan yoktu…
Ve ben güldüm onlar mutlusun dedi. Hıçkırıklarıma dokunan yoktu…
Başınızı kaldırır bakarsanız yukardayım. Kimsenin kabullenemediği Uzay Boşluğundayım. O boşluğu içime doldurup ordan atlasam ancak yanınıza varırım.
Lütfiye Kaçar
ltfykcr00@gmail.com
